You'll never walk alone

Elke donderdagochtend ga ik met een groepje (voornamelijk) Nederlandse vrouwen wandelen op een plek in Singapore. Vier heel actieve dames zetten om de beurt een wandeling uit, waarvoor ze op dinsdag via de mail een uitnodiging versturen. Als je geen zin of tijd hebt om mee te gaan, doe je dat lekker niet en anders stuur je een mailtje terug. De groep waarmee we zo gaan wisselt tussen de 8 tot wel 20 personen; elke keer dus weer een verrassing wie je aantreft. Het is een leuke en gemakkelijk manier om mensen te leren kennen (al wandelende praat je gemakkelijk) en om de stad te verkennen. We wandelen in een flink tempo door, zo’n 2 - 2 1/2 uur, dus het is ook nog een goede sport hier. Echt hardlopen of iets dergelijks vind ik echt niet te doen in de hitte, dus met deze wandelingen en enkele keren per week baantjes trekken in het zwembad probeer ik toch mijn strakke stralende droombeeld te behalen..

De wandelclub

De wandelingen beginnen elke keer op een ander punt en eindigen op een andere plek, zodat het niet handig is om met de auto naar het startpunt te gaan. Een goede reden dus om de bus uit te proberen hier in Singapore. Het gros van de mensen heeft hier geen auto en doet alles met de bus, dus busvervoer is hier (natuurlijk) uitstekend geregeld. Vanaf heel veel plekken rijden bussen af en aan; je hoeft nooit langer dan 10 minuten te wachten op jouw bus. Op mijn i-phone blijkt een superhandige app te zitten die precies op een kaartje aangeeft hoe ik met lopen, welke bus ik moet pakken en waar ik uit moet stappen; het kan dus niet fout.. Het enige nadeel is dat we ruim een km van de bushalte vandaan wonen, maar met Ard’s mountainbike is dat ook maar een heel klein stukje.

Prachtig overwoekerde Chinese graven

Afgelopen donderdag ging de wandeling via MacRitchie reservoir (waterreservoir en tevens natuurgebied) naar Bukit Brown, een oude Chinese begraafplaats middenin de stad. De begraafplaats is bijna helemaal overwoekerd met beginnend regenwoud, maar daardoor alleen maar mooier. Ook deze plek staat echter op de nominatie volgebouwd te gaan worden met woningen en appartementen, dus het was goed om het nu nog even te gaan bekijken. Ik ben benieuwd hoe deze huizen zullen verkopen; Chinezen geloven dat je de geesten van voorouders niet mag verstoren en dat zo’n plek ongeluk brengt. Zo heeft er op Orchard Road vroeger ook een begraafplaats gelegen, waardoor 1 fantastische grote plek, jarenlang onbebouwd is gebleven. Uiteindelijk is er een enorm warenhuis neergezet, in de vorm van een oude Chinese graftombe, met fonteinen aan de voorkant op de plaats waar anders brandende wierookstokjes staan. Met dit warenhuis is het prima gelukt; het loopt als een trein. Ik weet alleen niet of mensen ook in huizen willen wonen die lijken op graftomben….

alles om de geesten gunstig te stemmen

Daan en Pim kunnen vliegen

De zomervakantieperiode in Nederland was natuurlijk geen echte vakantie voor de jongens en ze hebben zich vooral de eerste weken zelf moeten vermaken zonder veel herrie te maken. Ze hebben dat alletwee op een voorbeeldige manier gedaan, zodat ze, eenmaal terug in Singapore, als ‘beloning’ van ons nog iets leuks mochten gaan doen. Dat werd zelf vliegen in iFly. Op Sentosa Island hebben ze een grote glazen koker neergezet, waardoor met enorme kracht wind wordt geblazen. Op deze wind kun je met een speciaal pak aan ‘vliegen’, en als je hééél goed bent, kunstjes doen.

Ze hadden er zin in!

Ze vonden het natuurlijk wel spannend om te doen, maar ook erg leuk. Pim had wel verwacht dat hij al allerlei salto’s mocht en kon doen, maar dat lukte hem zelfs niet. Met behulp van een instructeur bleven ze wel keurig recht zweven en konden ze al een beetje op en neer bewegen. Superknap dus! Pim schoot 1 keer wel een paar meter omhoog, maar kwam gelukkig zonder kleerscheuren weer netjes naar beneden. Foto’s maken was wat lastig doordat ze precies op de hoogte waar gevloegen werd, grote stickers op de koker hadden geplakt. Je kon natuurlijk wel voor enkele tientallen dollars foto’s en/of een video kopen, maar daar zijn we dan net weer te krenterige Hollanders voor….

Daan vliegt echt!

En Pim natuurlijk ook!

Het huis leeg en veel vrienden

Na de uitvaart zijn we begonnen met Ben’s huis leeg te halen. Hij had gelukkig al héél veel weggegeven en opgeruimd. Edwin en Helma moesten ook nog verhuizen naar hun nieuwe huis, waar, nadat we al hun spullen hadden overgebracht, gelukkig nog een enorme berg ruimte over was waar we alle spullen op konden slaan uit Ben's huis.

een deel van de tuin met rechts Ben's favoriete zitplekje

Voor de jongens was hier natuurlijk weinig aan en ze hadden zich al anderhalve week bijzonder goed en lief moeten vermaken met computer en origami in opa’s huis. Ze waren dan ook erg blij dat ze eerst wat hadden afgesproken met vriendjes in Heeswijk en daarna in Wageningen. Deze logeerpartij viel net samen met het Kinderdorp in Bennekom. Op deze enorme huttenbouwplaats was zowat de halve V.d. Brinkschool aanwezig, helemaal top dus! Na drie dagen bouwen was de hut wel vijf verdiepingen hoog, een zesde verdieping werd helaas niet toegestaan door de leiding.

Wij vonden het ook heerlijk om iedereen weer te zien en hebben erg gezellige uurtjes doorgebracht met onze familie en heel veel vrienden. Het was wel wat vreemd om Jenny en Jan-Willem zo snel weer te zien nadat ze drie weken daarvoor nog bij ons in Singapore waren. De foto’s van hun vakantie waren prachtig! Gezien de korte tijd die we hadden lukte het niet om alle mensen die we graag hadden gezien, ook echt te bezoeken.

Lekker nog in pyama een spelletje doen met Auke en Roel

Onze vrienden Eef en Saskia waren kort na ons vertrek naar Singapore naar Engeland verhuisd en kwamen in hetzelfde bizarre scenario als wij terecht. De kanker bij Eef’s moeder had zich toch, ondanks zware kuren en operatie, verspreid, zodat zij uiteindelijk begin augustus is gestorven. Helaas konden we niet naar haar uitvaart, die plaatsvond op de dag dat wij weer in Singapore aankwamen. Het was wel heel fijn om hen nog even te kunnen zien en spreken net voordat we vertrokken.

Met vijf grote koffers, vol met lekkere kazen van Mike (zo verkopen ze ze hier toch niet), verboden pakjes kauwgom, de senseo en foto’s en schilderijen uit Ben’s huis, kwamen we hier weer aan. We missen Ben natuurlijk en vaak onverwachts, zoals onze ‘skype-momenten’ en leuke dingen die je graag even wil vertellen. We hebben echter ook zin en energie om ons Singapore-avontuur nu echt te laten beginnen.

Zoveel lieve mensen

Via skype hadden we al gehoord hoeveel mensen Ben hadden geholpen de laatste maanden. Variërend van elke dag zijn ontbijt komen brengen, de ochtendkoffie, er wekenlang dag en nacht zijn, taxirijden naar het ziekenhuis, eten komen brengen tot allerlei dingen voor hem doen die hij graag nog wilde. Nu we in Heeswijk waren waren we echt overdonderd door zoveel lieve mensen, die ons ook na zijn overlijden op alle mogelijke manieren hielpen.

Ben, hier met de kookclub, stond ook altijd voor iedereen klaar

En er was veel te doen. Ben had hele duidelijke ideeën over zijn uitvaart; hij wilde het helemaal in de stijl van zijn leven: op zijn eigen manier. En dat betekende niet in een kerk of een gewoon zaaltje! Ben had daarom zijn goede vriend Cor van de Rijt gevraagd of de uitvaartbijeenkomst bij hem in de beeldentuin gehouden mocht worden. Cor heeft een enorme en prachtige beeldentuin met een grote blokhut, waarin ook workshops gegeven werden. Doordat de lijst van mensen die werden uitgenodigd al snel van 50 naar ruim 200 steeg, was meteen duidelijk dat zo’n grote groep niet in de blokhut zou passen. Met een tent eraan werd het uiteindelijk groot genoeg en prachtig in de juiste sfeer.

De hele uitvaart hebben we nog besproken in Singapore

De bijeenkomst zelf verliep helemaal zoals Ben het gewild zou hebben. Met muziek die hij zelf had uitgezocht, de kinderen en kleinkinderen die zijn kist droegen, mooie woorden van familie en vrienden en prachtige foto’s van zijn leven, dat hij zoals hijzelf zei een 9 gaf. Het laatste woord in de bijeenkomst was ook voor Ben, via een geluidsopname die we in Singapore al hadden opgenomen.  Maar ja, hoe mooi het afscheid ook was, het blijft wel een definitief afscheid en is uiteindelijk toch gewoon heel verdrietig.

Prachtige foto van Ben, gemaakt door Marjet afgelopen juni

Terug naar Nederland – afscheid Ben

We hadden al gepland om naar Nederland te komen om Ben’s verjaardag (1 augustus) met hem te kunnen vieren. Toen hij eind juni zijn arm brak en dus veel afhankelijker werd, vreesden we al dat hij dat niet meer zou halen. Half juli ging het snel slechter, zodat Ardy 15 juli terugvloog. De vlucht voor mij en de jongens hadden we al geboekt voor 19 juli en we hadden besloten dat het ook fijn was als Ardy een tijdje alleen bij Ben kon zijn, zonder de kinderen. Hij kon zo ook Ben helpen verzorgen wat in de afgelopen drie maanden echt geweldig was gedaan door een grote groep van familie en vrienden.

Toen wij woensdagochtend arriveerden was Ben enorm opgelucht dat we er allemaal waren; hij was op het laatst erg bang dat hij zou overlijden net voordat we er waren. De sfeer was meteen erg ontspannen en Ben liet meteen merken dat hij nog steeds even eigenwijs was als altijd. Toen de jongens zeiden dat ze wel weer zin hadden in echte Nederlandse friet en frikandellen speciaal, moest Edwin meteen de frituurpan voor hen aan gaan zetten van Ben (en dat om 7 uur ’s ochtends…). Woensdagmiddag wilde Ben nog graag 1 ding doen: naar Edwin’s huis gaan kijken, dat net opgeleverd was. Ondanks dat wij allemaal dachten dat dit veel te zwaar voor hem zou zijn ging hij natuurlijk toch, met een emmertje voor het overgeven bij de hand, in de open sportauto van Ton…. En het ging natuurlijk, alhoewel Ben toegaf dat de reis naar Singapore veel gemakkelijker was verlopen.

zo ziek, maar toch nog Edwin's en Helma's huis willen openen

Na deze laatste reis besloot Ben meteen dat het genoeg voor hem was en dat hij zó niet meer verder wilde leven. Donderdag hebben we nog een fijne dag met hem doorgebracht waarna vrijdag Ben’s eigen huisartsen hem via een infuus eerst een slaapmiddel en na een kwartier het laatste spuitje hebben gegeven. Zijn dood ging op een manier die je iedereen zou gunnen. Hij was erg ontspannen en blij en kon zelfs van de kleinkinderen goed afscheid nemen. Ook het zetten van de uiteindelijke spuitjes ging in een hele mooie sfeer, zoals Ben zelf zei: “wat kun je je nog meer wensen bij je afscheid, een huis vol liefde en mijn lievelingsmuziek op de achtergrond”.

Daar heb je Flipper

Het hoogtepunt van ons weekje Bali was een dolfijnexcursie. ’s Morgens in alle vroegte (6 uur!!) lag er een bootje voor ons klaar op het strand achter ons huis. Terwijl de zon net opging voeren we met ons bootje over een spiegelgladde zee. Na veel turen (is dat nou een dolfijnenvin of een golfje?) zagen we dan toch echt een dolfijn; eerst een rugvin, dan even niks en vervolgens met een mooie sprong de hele dolfijn. Waar we dachten eerst helemaal alleen te zijn met ons bootje bleken er nu toch wel meer mensen op hetzelfde idee te zijn gekomen; opeens waren er wel 20 bootjes met turende toeristen.

De zon ging net op achter ons bootje

De familie Flipper in actie

De dolfijnen trokken zich gelukkig weinig aan van alle drukte en lieten zich goed zien, sommigen zwommen rond in een groep met tientallen dolfijnen, een prachtig gezicht. Foto’s maken viel natuurlijk niet mee, het was erg lastig te bepalen wanneer ze waar op zullen duiken. Maar van de 100 foto’s blijken er toch wel een paar geslaagde tussen te zitten. Van één dolfijn hebben we jammer genoeg geen foto’s, deze maakte echt dubbele salto’s tot twee keer toe! Pim vroeg zich daarop verbaasd af of deze uit het Dolfinarium kwam, want waar had hij anders deze truckjes geleerd?!