Op bezoek bij de koningin en Pim als TV-held

Wonen in het buitenland heeft wat onverwachte voordelen: de kans dat je hier de koningin persoonlijk ontmoet is vele malen groter dan dat je in Nederland woont.... Als de koninklijke familie op officieel bezoek gaat naar het buitenland wordt daar namelijk altijd wel een ‘ontmoeting met de Nederlandse gemeenschap’ ingepland. Dit was dus ook het geval bij het staatsbezoek aan Singapore. Nu is de Nederlandse gemeenschap in Singapore wel erg groot met wel 4000 mensen en was er op de receptie maar plaats voor 350 mensen. Wij hadden echter geluk en werden ingeloot.

De uitnodiging voor de receptie

De Hollandse school (als grootste Nederlandse school in het buitenland) hoopte natuurlijk ook op een bezoekje van de koninklijke familie, maar dat zat er vanwege het drukke programma helaas niet in. Gelukkig lukte het nog wel om een ontmoeting met het koninklijke gezelschap te arrangeren, aansluitend op het officiële programma in het gebouw Fusionopolis. Met de koninklijke familie kwamen ook redelijk wat journalisten mee, die we gedeeltelijk wisten te interesseren voor een bezoek aan de Hollandse school. Ik kon dus weer even aan de slag in mijn oude vak als persvoorlichter en ik vond het heerlijk om te doen!

De koningin was blij verrast door de zingende HSL-kinderen

De NOS maakte een speciaal programma over het staatsbezoek en had dus ook wat meer tijd voor achtergrondinformatie. Helaas landde hun vliegtuig te laat en stond er een flinke file vanaf het vliegveld zodat de cameraploeg en radio 1-journalist helaas pas om 14.30 uur arriveerden in plaats van 13.30. De laagste groepen waren al naar huis, maar de midden- en bovenbouw konden op de trappen nog even het HSL-lied laten horen, dat ze ook voor de koningin gingen zingen. Ook was er gelukkig nog even tijd voor een interview met verschillende kinderen , waar ook Pim bij zat. Van al het geschoten materiaal werd uiteraard maar een piepklein deel gebruikt maar Pim’s onvergetelijke woorden: “de....uh...Máxima” werden toch maar mooi uitgezonden! Radio 1 maakte een item speciaal over het Nederlandse onderwijs in Singapore met een interview met de schooldirecteur, erg leuk. De dag erna kwam Hart van Nederland nog, die vooral materiaal gebruikten van de uiteindelijke ontmoeting met het koninklijke gezelschap.

Radio 1: http://nos.nl/koningshuis/audio/466236-basisonderwijs-eenstimulerende-omgeving-in-singapore.html;

SBS6: http://www.hartvannederland.nl/archief/2013/late-editie-van-24-januari-2013/ (deze link werkt helaas niet buiten Nl);

NOS: http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1321457

de cameraman van Hart van Nederland in actie

En toen mochten Ardy en ik op vrijdagmiddag nog naar de officiële receptie, “in middagjapon en donker pak”. Dat donkere pak was uiteraard niet zo moeilijk, maar wat is in vredesnaam een middagjapon? Al googlend stuitte ik alleen op blogs van mensen die op een koninklijke receptie waren geweest, het lijkt dus een exclusief koninklijk Nederlands woord... Het bleek een jurk of mantelpakje te zijn, met de rok op of net onder de knie, bedekte schouders en geen spannend decoleté! Gelukkig (of niet..) had ik nog een grijs jurkje hangen dat perfect aan deze beschrijving voldeed met keurige bijpassende pumps van een hoog Máxima-gehalte. Daarna was er nog enige twijfel over wel of geen panty, maar gelukkig was tante Dinie net hier die de bladen goed bijhoudt en zo dus wist dat Maxima ook weleens met blote benen op een foto stond...

keurig in middagjapon en donker pak

In de rij op de rode loper

Keurig op tijd waren we in het Fullerton Bay-hotel, waar iedereen in een rij werd opgesteld voor het handenschudden. Daarvoor geef je dan je kaartje af waar je namen (en in Ardy’s geval zijn functie) op stonden, een lakei las dit voor en dan mocht je eerst de koningin een hand geven en zeggen “goedemiddag majesteit”, daarna Willem-Alexander “goedemiddag koninklijke hoogheid” en Máxima “goedemiddag koninklijke hoogheid”. Het klinkt zo erg als een parodie, maar vooral omdat de koningin, prins en prinses erg serieus luisterden naar je naam en een goede handdruk gaven, was het echt heel bijzonder. Daarna mocht Ardy nog vijf minuten aan een tafeltje met vijf andere mensen met Máxima praten over het onderwerp ‘ voeding’, helemaal top natuurlijk. Máxima stond echt bijna schouder-aan-schouder met Ardy, maar ik durfde toch niet tegen het verbod in te gaan van foto’s nemen, waar ik nu natuurlijk enorme spijt van heb; wanneer krijg je zo’n kans nog eens? Na een kort woordje van de ambassadeur en de koningin zongen we nog uit volle borst het Wilhelmus en driewerf ‘hoera’ na ‘ leve de koningin’. Een heel speciale ervaring, die des te specialer bleek te zijn omdat dit echt het allerlaatste staatsbezoek van koningin Beatrix is geweest. Tja, nu ze ons eenmaal de hand heeft geschud zit haar taak er natuurlijk op....

 

De koninklijke familie poserend voor Marina Bay Sands

Meertjes in alle kleuren van de regenboog, zwaveldampen rond duivelspoelen en Mount Doom (4 of 4)

Roturoa had nog meer moois te bieden in twee prachtige parken met meertjes in alle kleuren van de regenboog: van felgeel en gifgroen tot turquoise en donkergrijze borrelende modderpoelen. Ook hier stonk het met enige regelmaat enorm naar rotte eieren, zodat Daan zijn zeepje soms hard nodig had.. Hier was ook een grote geiser, die – heel handig voor de toeristen – precies om half 11 keurig de lucht inspoot, met hulp van een pakje waspoeder...
Toen de geiser bij het Wai-O-Tapu park uitgespoten was zijn we eerst naar naar het Waimangu park gegaan om af te wijken van wat de horde aan andere toeristen deed. Met succes want het was daar heerlijk rustig.  

Frying Pan lake

Toch veel heter dan Pim dacht....

 

De inferno krater in Waimangu

 

 

We kwamen langs bizarre natuurfenomenen, stomende meren en kraters, kokende poeltjes, silicaterassen in wit, geel, roze en oranje en borrelende modderpoelen, van wel 80 graden. In het tweede deel van de middag zijn we terug naar Wai-O-Tapu gegaan om naar de beroemde champagnepoel te gaan. Intussen was het hier ook heerlijk rustig en het ene plaatje was nog mooier of vreemder dan het andere, zodat Ardy maar foto’s bleef maken.



Een lekker warm stoombadje voor Pim

 

 

 

 

Pim's oplossing als het te heet aan zijn voeten werd

Devil's bath met gele zwavel afzettingen

 

De volgende dag togen we naar de vulkanen die we al hadden zien liggen vanuit Roturoa: de Tongariro vulkaan, Mount Ruapehu en de Ngauruhoe vulkaan die we vooral kennen als Mount Doom uit de Lord-of-the-Rings-films. Hier wachtte ons onze volgende uitdaging: een dagtrekking langs deze vulkanen in Tongariro Nationaal Park, volgens de boekjes 1 van de mooiste wandeltochten van Nieuw-Zeeland. Het weer was niet top, maar leek mee te vallen met flinke bewolking maar was overwegend droog. Tongariro Nationaal Park ligt midden op het Noordereiland en is een enorm uitgestrekt, onherbergzaam gebied, met stekelige begroeiing waar de kale toppen van de vulkanen dreigend boven uitsteken. De hoogste van deze vulkanen (Mount Doom) zag eruit zoals een vulkaan eruit hoort te zien in schoolboekjes, steil omhoog met een prachtige kegel. 


Tongariro National Park

Toen we incheckten in onze bed & breakfast bleek het weer toch minder te worden als we gedacht hadden; de volgende dag zou het vooral erg hard gaan waaien, met wel winden van 100-120 km p/u op de bergtoppen... Omdat een deel van de wandeling over een smal pad op de kratermond met afgronden aan twee kanten liep, was het onverantwoord om de trekking te doen en moesten we dit helaas annuleren. We konden diezelfde middag nog wel een kortere wandeling maken naar een top vanwaar je een prachtig uitzicht op de toppen van Tongariro en Mount Doom had. Dit was gelukkig een hele mooie wandeling, die vooral Pim erg leuk vond, want het was vooral volop klauteren over rotsblokken. Ook hier hadden we soms al last van enorme windvlagen, waarbij je echt moeite moest doen om rechtop te blijven staan, zodat we in ieder geval wel snapten waarom onze tocht niet door kon gaan.



Voor een nog mooier uitzicht zijn we gaan klimmen op Mount Ruapehu

Mount "Doom"

Elk nadeel heeft zijn voordeel, zodat we nu nog wel een snelle tussenstop konden maken in Napier, een art-deco-stadje aan de zuidkust van het Noordereiland. Heel Napier is bij een enorme aardbeving in 1931 compleet verwoest en daarna geheel in art-deco-stijl herbouwd, met gebouwen in pasteltinten versierd met gestileerde motieven van planten en bloemen. Het weer was hier heerlijk, zodat we een lekkere middag aan het strand hebben doorgebracht en Daan en Pim zich hebben uitgeleefd in een kano.

 

 

 

De laatste drie dagen in Nieuw-Zeeland waren erg relaxed, aan de oostkust in Whakatane. Hier was een prachtig zandstrand met lekkere golven om in te spelen, een mooie afsluiting van een fantastische reis! Misschien wel onze beste vakantie tot op heden......

Hobbitland, een sterrenhemel van glimwormen onder de grond en spuitende geisers (3 of 4)

Na het prachtige Zuidereiland van Nieuw-Zeeland was het tijd voor het volkomen andere Noordereiland. Meteen nadat we geland waren in Auckland hadden we afgesproken om koffie te drinken met Marieke, Boudewijn en de kleine Ella. Marieke is een oud-collega van Ardy, die al enkele jaren in Afrika wonen. Boudewijn’s ouders wonen in Nieuw-Zeeland, zodat zij daar waren om kerst te vieren. Erg leuk om elkaar weer te zien, zo ver van huis! Auckland was een aardige stad (eigenlijk de enige echte stad die we hebben gezien in Nieuw-Zeeland), maar daarvoor waren we niet naar Nieuw-Zeeland gekomen.


Gezellig weerzien in Auckland

Na een nachtje slapen vertrokken we daarom naar onze volgende bestemming: Waitomo Caves, in het westen. De omgeving van Waitomo Caves was Hobbitland pur-sang; in elke heuvel zou je zo een hobbitwoning kunnen bouwen. Daan en Pim snapten dan ook niet dat niet iedere schapenhouder in zo’n heuvel een Hobbitvakantiewoning zou bouwen, dat zou toch echt goed moeten lopen!

 

 



Het liefelijke landschap van in de omgeving van Waitomo

 

Het landschap was prachtig, maar we gingen vooral naar Waitomo Caves voor wat er onder de grond te zien was: duizenden glimwormen in enorme grotten en gangen, die waren uitgesleten door riviertjes in deze kalksteenheuvels. Je kon deze glimwormen bekijken vanuit een bootje, waar veel leuker (en spannender) was het natuurlijk om dit te doen met blackwater rafting: in een wetsuit met een helm op je kop en een zwarte rubberband om in te drijven...

Klaar om af te dalen....

Het hele dorpje Waitomo Caves bestond uit enkele bed & breakfasts en wel vijf verschillende organisaties die tours naar de glimwormen organiseerden. Na wat zoeken vonden we er 1 waar ook Pim (met zijn leeftijd en gewicht, want het scheen ijskoud te zijn..), mee mocht. De avond vantevoren bekeek ik uitgebreid het foldermateriaal en alle recensies die ik kon vinden; een goede voorbereiding is het halve werk! Hoewel ik daardoor toch wat nerveus werd van acties als ‘achteruit springen van een waterval van 2 meter’... Maar ja, met twee jongens moet je wel vaker over je grenzen heen, dus de volgende morgen stonden we helemaal klaar in onze strakke zwarte pakken met mijnwerkershelmen. Met een busje werden we naar de ingang van de grot gereden en liepen we via trappen steeds verder het donker in. Het parcours was niet moeilijk, overal hingen touwen als het water dieper werd en de gidsen waren heel aardig, maar maakten er natuurlijk wel een show van met onverwachtse geluiden en spannende verhalen. De achterwaartse sprong van de waterval was wel even slikken, maar viel achteraf best mee, net als de loodrechte glijbaan naar beneden. Het allermooiste was toch wel toen we als een soort treintje, met onze voeten in de zwemband van onze voorganger gehaakt, door de gids in het water werden voortgetrokken. Iedereen deed zijn lampen uit en we bevonden ons onder een sterrenhemel van duizenden glimwormen, echt magisch. Toen onze gids ook nog met zijn diepe stem begon te zingen, was het echt kippenvel, en dan niet eens van de kou. Na anderhalf uur - maar toch veel te snel naar onze zin - kwamen we weer bij het einde van de grot, een onvergetelijke ervaring rijker.

 

De gloeiwormen hangend aan het dak van de grot

Het Noordereiland is vooral bekend om de vulkanische activiteiten in het midden van het eiland: rond Roturoa ligt het bezaaid met borrelende meertjes die zwaveldampen uitademen en spleten in de grond waar geisers uit spuiten. Dit was dus onze volgende bestemming. Ons hotel lag aan het grote meer van Roturoa waar de zwavellucht het hevigst was. Pim vond het wel lekker ruiken (vreemd?!), maar Daan vond het echt verschrikkelijk. Hij verliet daarom de hotelkamer alleen gewapend met een zeepje, dat hij onder zijn neus kon houden als het te erg werd... ’s Middags konden we alvast 1 van de vulkanische parken bezoeken, waar een enorme geiser spoot. Het was wel even wachten voordat hij echt begon, maar toen was het wel een echt spectakel!

Voor de Pohutu geiser in het Te Puia park

Te Whakarewarewatangaoteopetauaawahiao, ofwel in het kort Whakarewarewa of eventueel Whaka: 
The gathering place for the war parties of Wahiao



Kokende en spetterende modderpoelen in Te Puia

  

Deze plek was ook een van de eerste plekken die door de Maori werd bewoond, omdat ze hier zo handig hun eten konden koken: je hing je piepers gewoon even boven de stoom en je was klaar... In het park was een groot deel gewijd aan de cultuur van de Maori, met een nagebouwd gemeenschapshuis en een werkplaats waar sieraden en houtsnijwerk werden gemaakt. ’s Avonds in het hotel was er een diner met een Maori-show, waarbij de Haka natuurlijk niet mocht ontbreken, een soort oorlogsdans die er zo angstaanjagend uitziet, dat er soms niet eens gevochten hoefde te worden omdat de tegenstanders al op de vlucht waren geslagen... Nu wordt de Haka vooral uitgevoerd voor rugby-wedstrijden, met soms hetzelfde effect. 

 

 

 

 

De Haka

 

Lady Knox geiser