On tour

Ard werkt hier op kantoor in Singapore, maar moet hier ook vooral de regio ondersteunen op research-gebied. Dit betekent dat hij regelmatig op reis moet, meestal maar voor enkele dagen, maar afgelopen week was hij 8 dagen onder de pannen. Dit was een heel bijzondere trip: in 8 dagen is hij in 6 landen geweest in het middenoosten, waar hij op congressen of in ziekenhuizen presentaties heeft gegeven over het nut en de effectiviteit van een product dat helpt om kankerpatiënten aan te laten sterken. Ben heeft dit ook gebruikt, wat hem toen mogelijk wel heeft geholpen om nog naar Singapore te komen en zich nog een tijdje redelijk te voelen. Wij hadden de effecten natuurlijk liever niet van zó dichtbij meegemaakt….

De eerste stop was in Qatar, een rijke oliestaat, middenin de golf aan de rand van de woestijn. Voordat hier olie werd gevonden was hier niet veel meer dan een grote zandbak, nu staat er een enorme stad met wolkenkrabbers, superdeluxe hotels en blinkende winkelcentra waar alles voor geld te koop is. Singapore is best warm met altijd ruim 30 graden, maar dat is niets in vergelijking met Qatar en Dubai (Verenigde Arabische Emiraten)wat de volgende stop was. De hitte verschroeit je daar zowat, zodat het buiten airconditioned ruimtes is dus eigenlijk niet te harden. Dubai is erg vergelijkbaar met Qatar, zand en een enorme luxe stad.

Hoog, hoger, hoogst!

Daarna ging de reis verder naar Saudi Arabië, waar Ardy in Dammam en Ryadh presentaties mocht geven. Saudi Arabië is net als Qatar en Dubai exorbitant rijk door de olie (benzine is daar letterlijk goedkoper dan water…). Er verrijzen de meest prestigieuze gebouwen; ze willen er nu een toren neerzetten die weer moet gaan uitsteken boven het hoogste gebouw ter wereld, dat momenteel in Dubai staat. Qatar en Dubai zijn al behoorlijk islamitisch, maar Saudi Arabië spant wel de kroon; alle vrouwen lopen daar in zwarte kleding of burka’s rond (de mannen trouwens ook in net zoiets alleen dan in het wit zonder gezichtssluier). Ook is de ‘mannenwereld’ strikt gescheiden van de ‘vrouwenwereld’; er zijn aparte scholen, ziekenhuizen, universiteiten, noem maar op,  voor apart mannen en apart vrouwen.

Je hoeft in ieder geval niet na te denken of zwart je wel staat..

Hoewel de kleding het wel enigszins verbergt is het toch heel zichtbaar dat er in Saudi Arabie extreem veel mensen met obesitas voorkomen; het bijbehorende diabetes is hier daardoor het hoogst ter wereld. Een traditionele maaltijd die Ard daar met zijn collega’s heeft gegeten verklaarde dat al voor een groot deel. Hij  kreeg daar (zittend op de grond) een bord met rijst en kip voorgeschoteld waarvan hij in eerste instantie toch echt het idee had dat het voor de hele groep van vier was. Er bleken echter nog 3 van dit soort schalen te komen....

een gezellig 'hapje' eten

Voorgerechtje

Waarschijnlijk omdat de mannen erg gewend zijn aan weinig doen doordat het geld letterlijk binnenstroomt, lopen de vrouwen de mannen behoorlijk in qua opleidingsniveau. Het zal dus niet lang meer duren of de strenge scheiding tussen mannen en vrouwen moet daar veranderen, omdat vrouwen dan alle belangrijke banen zullen innemen. Nu werd de scheiding echter nog streng gehandhaafd. Zo moest Ardy er een presentatie houden op een congres, waarbij alle mannen links in de zaal zaten en de vrouwen rechts.  In de pauze werd er gecontroleerd of alles wel volgens de regels verliep en werd dit te uitlokkend gevonden, er werden dus schermen tussen de mannen en vrouwen gezet…

En weer een presentatie....

Ze zijn er ook erg van de blingbling-cadeautjes; zo kwam Ard terug met een prachtige echte 18k gouden medaille met een glimmend palmboomje van diamantjes erop, dozen vol mierzoete koekjes en snoepjes en als allermooiste een glanzende trofee, met daarin zijn naam gegraveerd, voor zijn geweldige bijdrage aan het congres! De jongens vonden hem natuurlijk prachtig en begrepen niet waarom  ik er zo sarcastisch over deed…

Na weer een andere golfstaat, koeweit, was het toetje van de reis nog twee dagen Libanon, waar Ard, doordat zijn vlucht niet eerder terugging , zelfs een kleine dag over had om iets meer van de stad te zien dan alleen hotel, taxi en vliegveld.  Eén toetje was het eten; na een week Midden-Oosten en diverse Libanese restaurants stond de Libanese keuken al met stip in de top tien van favoriete keukens. Het allerlekkerste vond hij “Habra Nayah”, iets met rauw vlees…. Volgens Ard echt de moeite van het proberen waard.

En hier waren alle vrouwen nog niet eens binnen..

Ik had me uiteraard geen enkele zorg gemaakt over mooie dames die Ard in de verleiding zouden brengen met al die islamitische landen. Libanon was echter hééél anders….hier schijnen de mooiste vrouwen ter wereld vandaan te komen (de zangeres Shakira is bijvoorbeeld Libanese). Ook de sfeer was heel anders, niet streng islamitisch maar meer mediterraan, een stad zoals Nice in Zuid-Frankrijk. Het tweede toetje was daarom een presentatie die Ard mocht geven op een symposium met wel  vijftig vrouwelijke diëtistes en artsen, die allemaal veel op Shakira lijken (qua vorm dan…). Dames wees dus gewaarschuwd als je man ‘zomaar’ opeens naar Libanon moet op zakenreis…

Pimmy H. en Liek als echte expatvrouw..

Pim had het er in Nederland al lang over, maar het lukte niet om het daar in het schema van BSO, voetbal, tennis en ons werkschema te passen. Nu ik alle middagen thuis ben, bracht dat nieuwe perspectieven mee en kon hij dus op…. gitaarles… Naast de Hollandse school zit een muziekschool, waar ze drum- keyboard en gitaarles geven. Toen het puntje bij het paaltje kwam, wilde Pim eerst liever toch niet, omdat de leraar (uiteraard) geen Nederlands spreekt, maar alleen Engels. Na een proefles, waar ik bij mocht blijven, bleek het Engels niet zo’n groot issue, het is toch vooral nadoen wat de leraar voordoet en muziek klinkt in alle talen hetzelfde.

Pim is heel blij met zijn gitaar!

Dus Pim zit nu echt op gitaarles. We hebben meteen maar een gitaar voor hem gekocht en dan ook maar meteen een electrische (die kun je namelijk ook nog op een koptelefoon aansluiten, voor het geval de lessen toch niet zo goed uitpakken). De vader van een vriendje van Daan is een fervent gitarist en had ons een uitgebreide mail gestuurd met waarop te letten bij het kopen van een gitaar, zodat we in de winkel bijna konden doen of we er verstand van hadden. Uiteindelijk heeft Pim voor een glanzend-zwarte gitaar gekozen van het (nog nooit van gehoorde, maar blijkbaar wel goede) merk Swing. En nu maar oefenen, wie weet hebben we een waardige opvolger van de legendarische Jimmy Hendrix in huis met onze Pimmy…

En nu maar oefenen

Met een tennisbaan echt letterlijk voor de deur kon ik toch niet ontkomen aan de enige echte expatvrouw-bezigheid:  tennisles. Met een groepje van in totaal vier vrouwen die ik allemaal van de Hollandse school ken, hebben we nu elke woensdagochtend les. Onze tennisleraar is de uiterst relaxte werkstudent Steve, type skileraar zal ik maar zeggen. We hadden de keus tussen hem en een uiterst correcte, maar wel heel kleine Aziaat, dus hebben we toch maar voor deze Engelsman gekozen, uiteraard om zijn sportieve kwaliteiten….

Tennisles betekent voor mij natuurlijk vooral een tennisoutfit, zodat ik meteen ben gaan shoppen en  uitendelijk ben geslaagd voor een stoere pet en een kek zwart rokje met knalroze shirt (helaas wel in de grootste maat die ik kon vinden, kledingklopen hier is niet best voor je zelfwaardering).  Nadat ik het uitgebreid aan Ardy had geshowd, bleek ik wat essentiele dingen te zijn vergeten waaronder een racket… Ik ga dus ook bij tennis (net als bij skiën) toch vooral voor de looks..

En nu nog een bal zien te raken..

De eerste les was erg leuk en ook behoorlijk vermoeiend met 30 graden. Ik geloof niet dat ik er enig talent voor heb, maar dat mag de pret niet drukken. De tweede les was wat minder; ik belandde al na 10 minuten op de bank met mijn been omhoog met ijs erop na een zweepslag in mijn kuit. Die blessure is nu weer helemaal over, zodat ik er morgen weer klaar voor ben; wordt vervolgd!