Laatste schooldag

Afgelopen vrijdag hadden Daan en Pim hun laatste schooldag; de zomervakantie begint hier een weekje eerder dan in Nederland en duurt 7 in plaats van 6 weken; de kleine voordelen van een andere school! Ook hier werd het schooljaar afgesloten met een musical door groep 8, die (heel knap) helemaal zelf door de kinderen in elkaar was gezet met als inspiratie de musicalserie Glee, die wij eerlijk gezegd nog nooit gezien hadden. Dit format had als voordeel dat ze alle nummers die ze leuk vonden, hierin konden verwerken, bijna alle kinderen zongen een nummer solo of met een klein groepje, heel dapper. In de liedjes hoorde je meteen het verschil met een ‘normale’ Nederlandse school, alle liedjes werden in perfect, accentloos Engels gezongen, waarvan de vertolking door Noa, van het nummer ‘rolling in the deep’ van Adele je echt kippenvel bezorgde, zo goed!

Kan groep 7B volgend jaar ook zo'n musicaluitvoering?

De laatste schooldag was er ’s ochtends een assembly, waarbij alle kinderen die weggingen (naar Nederland of een ander willekeurig land) op het podium stonden en de rest in de zaal zat. Ik vond de groep kinderen (en ook 7 docenten) die weggaan erg groot, maar dit scheen erg gemiddeld te zijn. Bij Daan in de klas vertrekken bijvoorbeeld 2 van de 12 kinderen en bij Pim ook. Daan vindt het vooral erg jammer dat Milan vertrekt, hier had hij de afgelopen weken een hele leuke vriend aan. Pim’s beste vriend Fil (met een heerlijke Vlaamse tongval) blijft gelukkig nog de komende 2 jaar. Alle kinderen van de jufs en meesters die gingen vertrekken hadden een Flashmob ingestudeerd, een dans waarbij 1 begint (jawel, natuurlijk Pim) en de rest dan aansluit, erg leuk.

Pim begint de flashmob

en de rest volgt...

al deze kinderen gaan weg

De 6 weken school die ze gehad hebben, zijn echt omgevlogen. Doordat ze hier zó gewend zijn aan kinderen die instromen en de klassen die erg klein zijn, worden alle nieuwkomers met open armen ontvangen. Er gaan alleen ook net zoveel kinderen weg gedurende het schooljaar, zodat je ook veel afscheid moet nemen van vrienden die je net hebt gemaakt. Daan en Pim hebben de afgelopen zes weken op school erg leuk gevonden, het is ze 100% meegevallen. Ze hebben ook erg leuke dingen gedaan: alletwee op kamp (Daan naar Indonesië en Pim weliswaar in de klas, maar toch… een nachtje met alle jongens op de grond slapen is erg leuk!).

Lisa, Milan en Daan tonen al dansend hun gevoelens

Pim en Fil hebben dikke pret

Leuke projecten (Pim over het regenwoud, met een echte excursie naar het regenwoud, en Daan over gevoelens, waarbij hij ter afsluiting een kernkwadrant heeft ingevuld over Ardy’s en mijn kernkwaliteiten), Engelse les in hele kleine groepjes in het mooiste Oxford-english dat je kan bedenken, en natuurlijk ook gewoon taal en rekenen. 15 augustus mogen ze weer beginnen, allebei deze keer bij een meester: Daan krijgt meester Stan (uit de verhalen die we hier horen 1 van de topdocenten van de HSL) en Pim meester Frank (al meer dan 30 jaar onderwijzer, die volgens Pim heel mooi verhalen kan vertellen). Maar eerst zeven weken vakantie!

Na regen komt zonneschijn

Wij vinden in Nederland dat we behoorlijk gewend zijn aan regen. Nu we hier zijn valt het regenweer in Nederland eigenlijk best mee. Hier regent het gemiddeld vier van de zeven dagen per week (en we zitten nog niet in de regentijd…). Meestal gaan de regenbuien hier gepaard met flink onweer; op elk gebouw staat daarom wel een bliksemafleider. De regenbuien duren meestal niet lang, ongeveer een half uur, maar het komt dan echt met bakken uit de hemel; vaak is de overkant van de straat niet meer te zien door het regengordijn. Een paraplu helpt dan nauwelijks meer en leren schoenen kun je na een wandeling door zo’n bui ook vaak weggooien. Doorgewinterde locals hebben daarom vaak een paar plastic slippers bij zich, waarmee ze dan door de straten waden, of je loopt gewoon op je blote voeten.

zwemmen in de regen is ook leuk

Heel veel mensen in Singapore hebben geen auto, maar gebruiken taxi’s en openbaar vervoer. Als het regent is er alleen geen taxi te krijgen, zodat we heel blij zijn met onze auto… Bijna alle terrassen zijn overdekt tegen zon én regen en je kan de meeste winkels bereiken, via parkeergarages en liften, zonder dat je naar buiten hoeft. Ook lopen langs de staten metersdiepe goten, die het water kunnen afvoeren. Ze hebben zich dus behoorlijk aangepast.

schuilplaats voor motoren langs de snelweg

Maar soms gaat het ook hier fout. Twee weken geleden begon het op zondag te regenen; niets aparts, alleen duurde deze bui wel erg lang, zo’n 6 uur en constant héééél hard. Wij zitten gelukkig bovenop een heuvel en zagen wel flinke stromen over de paden en het gras naar beneden lopen, maar hadden niet echt in de gaten dat dit toch wel abnormaal was. Ardy moest naar het vliegveld en probeerde een taxi te bemachtigen, wat uiteraard niet lukte. Toen wij hem daarom even brachten naar het vliegveld was de bui inmiddels over en zagen we nog wel wat modder liggen, maar leek er nog niet veel aan de hand te zijn.

Bukit Timah/Dunearn Road; in het midden de goot

Op het nieuws zagen we later dat er complete wegen overstroomd waren en dat het water in een winkelcentrum op Orchard Road tot kniehoogte stond, waarbij het water als een waterval van de roltrappen was afgestroomd. Ook Dunearn Road en Bukit Timah Road, waarop onze straat uitkomt, waren helemaal ondergelopen. Een moeder van school vertelde later dat zij daar in de file had gestaan, terwijl het water steeds verder steeg en auto’s om haar heen begonnen te drijven. Gelukkig was de motor van haar auto niet afgeslagen en was het water net niet in de auto gelopen, zodat ze zonder schade (wel een uur later) toch thuiskwam. Maar ook na deze regenbui brak de zon weer door; het is toch anders om in een regenbui te zitten met 30 graden dan met 10….

gek hè, dat er geen taxi kwam?!



Eerste bezoek uit Nederland

Al toen we naar Singapore vertrokken, was duidelijk dat onze geplande vakantie naar Indonesië met Ben er niet in zou zitten. Begin mei ging zijn conditie zó achteruit dat we bang waren dat hij ook niet meer naar Singapore kon komen en dat wij snel naar Nederland zouden moeten afreizen voor zijn afscheid. Gelukkig verbeterde zijn conditie en namen de klachten af (door goede zorgen van vrienden en/of pijnstillers en/of bestraling). Heel snel hebben we daarom een businessclass-ticket geboekt, zodat hij liggend hier naar toe kon komen en 27 mei konden we hem al afhalen op het vliegveld.

opa in de klas van Pim

We hebben een heerlijke, intensieve week gehad, waarin we ook nog van alles hebben gedaan. We zijn op het Marina Bay Sands gebouw geweest, vanaf waar je een prachtig uitzicht hebt over de stad. We konden ook even kijken bij het zwembad dat ze daar hebben gemaakt. Helaas mag je alleen in het zwembad als je in het hotel verblijft (met prijzen van enkele honderden dollars per kamer…), maar ook vanaf de kant ziet het er prachtig uit. Het lijkt alsof het zwembad op het randje van het dak is gebouwd, wat natuurlijk niet zo is; het water loopt wel tot aan de rand, waarna het dak een paar meter lager nog een paar meter doorloopt, maar het effect is er niet minder om.

zwembad van Marina Bay Sands

’s Avonds speelde de Lion King in Singapore, waar we ook naartoe zijn geweest. Prachtige musical met hele mooie kostuums en de jongens konden het prima volgen, ondanks dat het helemaal in het Engels was. Daan zat naast opa en vertaalde alles voor hem, mooi om te zien. Ben heeft ook erg genoten van de botanische tuinen, waar het Arboretum in Wageningen een beetje schril bij afsteekt. Jammer genoeg was er geen concert bezig; vaak zijn er op zondagen klassieke concerten, waar je naar kan luisteren vanaf een picknickkleedje op het gras. Daan en Pim hadden de week voordat Ben kwam, een rolstoelvriendelijke route uitgepuzzeld, die we helemaal hebben gelopen.

met zijn allen in de Botanic Garden

muziekpaviljoen in de Botanic Garden

Ben wilde heel graag een tropische regenbui meemaken en ook dat is gelukt; we hebben meer dan een uur moeten schuilen bij Boat Quay omdat het water als een waterval van de trappen liep en je de overkant van de weg niet eens meer kon zien door een regengordijn. Met de auto zijn we nog door Chinatown gereden en door Little India, waar we nog een hindoetempel hebben bezocht.

torentje van een hindoetempel

En natuurlijk hebben we veel gepraat, ondanks dat we elkaar zó goed kennen en de relatie gelukkig zo goed is dat we niets meer hoeven te bepraten. Alles hebben we nu ook al voor de uitvaart besproken, die hopelijk nog ver weg is. Ben kijkt enorm tevreden terug op zijn leven, wat voor een buitenstaander moeilijk te begrijpen is, met alles wat hij al heeft meegemaakt. Zo blijkt maar weer dat de omstandigheden niet maken hoe gelukkig je bent, maar de manier waarop jij met die omstandigheden omgaat. Doordat hij zo tevreden is en zich ook al helemaal verzoend heeft met het feit dat hij niet lang meer te leven heeft, kunnen wij dat ook en kunnen we hier gemakkelijker de draad oppakken.

opa en Daan druk in gesprek

Autorijden in Singapore

Autorijden in Singapore is behoorlijk anders dan in Nederland. Voor zo’n miljoenenstad is het bijzonder rustig op de weg; Singapore heeft uitstekend en goedkoop openbaar vervoer; heel veel bussen en supersnelle metro’s die niet, zoals in Nederland, naar urine ruiken en volgespoten zijn met graffiti en waar je zelfs als vrouw alleen nog prima om 11 uur ’s avonds durft te gaan zitten. Het is ook erg duur om in Singapore auto te rijden. Je moet daarvoor eerst een vergunning kopen van 20.000 dollar (ongeveer 12.000 euro), waarna je pas een auto mag gaan kópen.

cashcard-kastje in de auto

Elke auto is uitgerust met een cashcard; rekeningrijden doen ze hier al jaren; er is hier nooit een kabinet over gevallen. Tijdens spitsuren wordt op bepaalde plekken dan automatisch geld afgeschreven en, wat echt heel handig is: je kan met die cashcard in bijna elke parkeergarage betalen; bij de slagboom bij binnenkomst wordt je geregistreerd en bij de slagboom bij het uitrijden wordt het geld afgeschreven en gaat de slagboom weer open. Elk warenhuis (en dat zijn er echt heel veel) heeft een parkeergarage en dat voor prijzen waarvoor je in Nederland nog niet in een klein dorpje kan parkeren. Wat verder opvalt is dat iedereen zijn auto achterstevoren inparkeert. Dat schijnt minder ongelukken te veroorzaken en in geval van nood, kunnen auto’s veel sneller de parkeergarage verlaten. En dat is ook een verschil met Nederland: als ze hier zoiets bedacht hebben, houdt iedereen zich er ook meteen aan… Hetzelfde met toeteren: in Singapore wordt nauwelijks getoeterd, ook omdat de regering dat een aantal jaren geleden gewoon verboden heeft. De volgende dag doet dan ook niemand dat meer..

Een ander mooi systeem zijn rode en groene lampjes boven parkeerplaatsen, waarmee je in 1 oogopslag kan zien waar nog een parkeerplaatsje is: groen is een vrije plek, rood een bezette plek. Dit luxe systeem zie je nog lang niet overal, maar de parkeergarage bij Ikea (jawel, de Zweedse gehaktballetjes en Billy-boekenkasten zijn ook hier populair) heeft dit systeem al.

In Singapore rijden ze (dankzij de Engelse stichters) links, wat eigenlijk heel snel went, ook omdat het stuur aan de andere kant zit. De richtingaanwijzer zit alleen ook de andere kant (rechts van het stuur); de eerste tijd zetten we dus regelmatig de ruitenwissers aan als we af wilden slaan. Een groot verschil met Nederland is verder dat (bijna) iedereen elkaar ruimte geeft. Bijna alle iets grotere wegen in Singapore hebben minimaal vier banen, die van elkaar zijn gescheiden door meestal een grote goot en/of veel groen. Dit betekent dat je, als je rechts in een zijstraat moet zijn, je hier (meestal) niet direct kan komen. Je moet dan vaak een stukje rechtdoor rijden, van de rechterbaan, waarop je bent ingevoegd, naar de linkerbaan zien te komen, een U-bocht maken, de rechterbaan van de andere weghelft moet bereiken en dan de straat linksaf inslaan. En ook dit went heel snel, vooral, omdat je dit soort manoeuvres kan uithalen zonder dat je kwade middelvingers opgestoken krijgt.

van links naar rechts

Daan op kamp

Na anderhalve week in Singapore en een krappe week op school mocht Daan al meteen 4(!) dagen op kamp naar … jawel… Indonesië. Hij zag er zelf gelukkig helemaal niet tegenop; “leer ik meteen al mijn klasgenoten goed kennen”, dus ja, wat zouden wij dan zeuren…

de jongens van groep 7a en 7b

Op dinsdagochtend om 7.15 uur mochten we de kinderen uit gaan zwaaien; ze vertrokken vanaf school met bus – boot – bus naar het kampcomplex Loola Bintan op het eiland Bintan. Met een grote tas en een rugzak en gekleed in een nieuw shirt met daarop gedrukt ‘groep 7 kamp Loola Bintan’ vertrok hij. Na een summier mailtje n.a.v een telefoontje van juf Esther konden we opmaken dat de reis goed was gegaan, maar verder bleef het behoorlijk stil. De kinderen mochten geen mobiel meenemen en de ontvangst op het eiland was erg slecht, zodat we maar uitgingen van geen bericht is goed bericht… Na nog twee mailtjes werd het toch vrijdag en konden we hem vrijdagavond weer ophalen. De bus kwam (natuurlijk..) zogenaamd leeg aan, maar alle kinderen bleken (op het oog nog redelijk fit) er gelukkig toch in te zitten. Ze hadden het erg leuk gehad en ook echt stoere dingen gedaan……..

springen in een net vanaf de boot

Daan als theezakje vanaf wel 10 meter

 Daan nog zonder blaren met zijn vlottenbouwgroep

Daan was wel behoorlijk gehavend: de eerste dag hadden ze vlotten gebouwd, half in het zand en half in zee, waarbij er behoorlijk wat zand was gaan schuren tussen zijn gloednieuwe (door Ardy verfoeide) teva-sandalen en zijn voeten; gevolg enorme blaren die waren opengegaan. Juf Esther had zijn voeten vakkundig verbonden en goed schoongemaakt, waardoor het (wonder boven wonder hier) niet is gaan ontsteken. Hij moest wel van de juf een weekend lang verplicht binnen tv kijken zodat het goed aan de lucht kon drogen. Dus maar even niet gezwommen.

Eerste indrukken Singapore

Vreemd om vanuit de taxi de stad te bekijken en te weten dat dit dus onze nieuwe woonplaats is; voelt toch heel anders dan op vakantie. Maar het bevalt wel; Singapore is groen, heel groen! Zelfs langs de snelweg (waar je overigens maar 90 km per uur max mag…)flankeren de palmbomen en wat wij kennen als kamerplanten, metershoog de weg. Verder natuurlijk heel veel hoogbouw; flats met >20 verdiepingen, maar bij ons in de buurt ook wel huizen. Ook echte grote huizen, die hier écht alleen zijn weggelegd voor de rich and famous, je wil niet weten wat de prijzen daarvan zijn, vast miljoenen euro’s…

Singapore Flyer in het centrum

Marina Sands Bay met het hoogste zwembad

Ons huis dan… Ardy had echt hééél veel foto’s gemaakt, maar als je het dan echt ziet is het toch weer anders. We zitten echt op een heel mooi plekje van het complex; vlakbij het zwembad dat we als uitzicht hebben vanuit ons en Daan’s slaapkamerraam, met een ruim terras aan de voorkant dat dus niet eens uitkijkt op een blinde muur (wat hier verder wel de gewoonte is), maar op de gezamenlijke bbq-pits, een glimp van de tennisbaan en een stuk gazon met natuurlijk de onvermijdelijke palmbomen en ander groen. Helemaal boven (het is hier echt enorm traplopen met vier verdiepingen) hebben we nog een enorm dakterras. Overdag is het daar wel erg warm, want geen schaduw, maar ’s avonds waait er soms zelfs wat wind zodat het bijna voelt als < 25 graden! Net achter het groen wat achter het zwembad staat loopt een snelweg, die je vooral boven wel goed hoort. Een constant gebrom als achtergrondgeluid went echter wonderbaarlijk snel, dus stoort niet echt. Ja, je kan ook niet verwachten in een stad met 5 miljoen inwoners net zo rustig te wonen als in Wageningen…

Van binnen is het huis ook erg ruim, met idioot veel badkamers; 6 in totaal. Beneden hebben we een basement waar we nu de fietsen en een droogrek voor de was hebben staan. Hier is ook de (niet in gebruik) maid’s room; een bezemkast waar net een bed in kan, maar wel met douche en wc en (blijkbaar erg luxe) een raam. Daarnaast een kleine logeerkamer met ook weer een douche en toilet, die we gebruiken als opslagplaats voor alle koffers. Op een klein overdekt stukje buiten staan de wasmachine en droger, die hier blijkbaar altijd buiten worden gezet vanwege de hitte die ervan afkomt en heel sociaal: naast de maid’s room… Via de trap kom je dan op de begane grond uit waar we een kamer (met schuifdeuren naar het terras) met half-open keuken hebben en een voordeur (geen gang, dat zie je hier ook nergens). De trap gaat naar de eerste verdieping met onze slaapkamer en logeerkamer met natuurlijk de onvermijdelijke badkamers. Op de tweede verdieping hebben Daan en Pim hun kamers en badkamers (Pim koos vrijwillig voor de kleinste kamer, omdat hij dan vanaf zijn bed bij Daan naar binnen kan kijken, wat hij wel zo gezellig vindt…) met twee badkamers en een grote tussenruimte waar we de Wii neer willen zetten en waar de Kapla en lego al een mooi plekje hebben gevonden. Via nog een trap kom je dan op het dakterras uit, wat meteen verklaart waarom we deze waarschijnlijk wat minder gaan gebruiken om bijvoorbeeld te eten; je gaat echt geen drie trappen op en af met je bordje. Met een extra koelkastje op de tweede verdieping kunnen we er natuurlijk wel lekker borrelen. Kortom we hebben plek genoeg voor logees!