Taipusam – zo trots als een pauw

Vandaag was in Singapore een indrukwekkend, bijzonder en redelijk bizar hindoe-feest: Taipusam. Dit feest staat helemaal in het teken van boetedoening, een thema wat in bijna alle religies wel terugkomt. De vorm van boetedoening bij Taipusan is alleen behoorlijk heftig: één man uit de familie draagt tijdens dit ritueel een enorme stellage versierd met goud, zilver en pauwenveren of andere blingbling en trekt soms ook nog een karretje mee met beelden, melkkannen, bloemen en andere offers. Het bizarre is alleen dat deze stellages bevestigd worden met pinnen in het lichaam... En de karretjes worden niet met de hand voortgetrokken, maar door middel van haken die in de rug zijn bevestigd...

Ook Chinese hindoestaanse gelovigen lopen mee

Ik had er al wel eerder over gehoord, maar dacht er elk jaar pas aan als het al voorbij was. Nu ons laatste jaar Singapore is aangebroken, was dit echt een laatste kans. Ik was dus heel blij met de vraag van Loes, één van mijn wandelvriendinnen, om mee te gaan. Ik twijfelde eerst of het wel gepast zou zijn om hiervan foto’s te maken, maar volgens Loes was dit geen probleem.  En daar had ze gelijk in: de meeste mensen vonden het een eer om op de foto te gaan (een soort erkenning van het belang van het ritueel) en poseerden zelfs voor de foto.

Opperste concentratie en trots

De hindoe-gelovigen lopen op Taipusam van deSri Srinivasa Perumal tempel naar de Sri Thendayuthapani Tempel (ongeveer 4 km). In de eerste tempel vinden eerst zegeningen en reinigingen plaats en worden de mannen ‘volgehangen’ met haken, waarna de stellage wordt aangebracht. Sommige mannen droegen de stellage vooral op hun schouders en op een brede riem om hun middel. De echte ‘die-hards’ hadden echter geen riem om hun middel, maar lieten de stangen van toch wel een kleine centimeter doorsnee door hun buik en rug steken...

Citroenen worden meegedragen
om hun zuiverende werking

Ik had verwacht dat er een heel opgewonden sfeer zou hangen in de tempel, maar er heerste gek genoeg een soort vreemde rust (temeer daar er wel een enorm kabaal was van trommels en fluiten in een opzwepend ritme). De familie stond in alle rust om ‘hun’ man heen of hielpen met het aanbrengen van de stellage of haken. Het leek nog het meeste op het optuigen van een kerstboom..

Als een kerstboom die wordt opgetuigd

De mannen zelf vertrokken nauwelijks een spier, terwijl de ene stang na de ander of de ene haak na de ander in hun lichaam drong... Het indrukwekkendste en ook wel enigszins misselijkmakend was het doorboren van de wangen en de tong met een soort spies. Ik was blij dat ik het door het oog van de camera kon zien en het daardoor toch niet helemaal live zag. Naast mij stond de echtgenote van de man die gespiest werd rustig te glimlachen. Toen ik haar vroeg of ze geen plaatsvervangende pijn voelde zei ze vol trots dat hij dit al jaren deed en erg goed voorbereid was, door weken te vasten en te mediteren. Hij zou er nauwelijks iets van voelen...

zegeningen vooraf

de trots van de familie

Ook worden de mannen het hele jaar erna op handen gedragen en hoeven ze nauwelijks wat te doen, omdat zij al alle zonden op zich hebben genomen. Nou heb ik het hier ook bijzonder goed, maar ben ik heel blij dat ik daarvoor niet een tijd gespiest rond hoef te lopen!

Van +30 naar -10 en weer terug

Vorig jaar waren we met Oud en Nieuw in Nieuw Zeeland en ondanks dat dit een meer dan fantastische plaats was, misten vooral Daan en Pim hun vrienden (en het vuurwerk om zelf af te steken...). We hadden de jongens daarom beloofd dat we hoe dan ook de overgang van 2013 naar 2014 met onze Nederlandse vrienden zouden vieren. Op dezelfde avond als dat de kerstvakantie begon zaten we daarom al in het vliegtuig naar Nederland, dat er vooral heel grijs en kaal uitzag, in onze ogen die aan tropisch groen gewend zijn. De warmte van alle familie en vrienden maakte de kou echter meer dan goed! De eerste twee weken zaten natuurlijk bomvol bezoekjes aan iedereen. Ook hebben de jongens scholen kunnen bezoeken, waar ze na de zomervakantie mogelijk naar toe zullen gaan. De internationale school  in Arnhem en het tweetalig VWO op het Dorenweerd hadden alletwee hun voor- en nadelen, zodat we er nog niet uit zijn. Gelukkig hebben we nog een half jaartje om een definitieve keuze te maken en gaat Pim nog eerst zijn CITO-toets maken.

30 jaar gelukkig samen!!!

Halverwege de vakantie hadden we een feestje ingepland vanwege ons  ‘bijna-30-jaar-samen-jubilieum’. Het werd een erg gezellige avond, die vooral in het begin veel weg had van een reűnie. Veel familie en vrienden bleken elkaar vooral op feestjes bij ons tegen te komen en hadden elkaar 2½ jaar niet gezien; genoeg bij te praten dus! Wat helemaal fantastisch was, was dat Eef en Saskia (bijna) recht uit het vliegtuig vanuit Chicago ook gekomen waren. Wat ook heel bijzonder was, was dat wel tweederde van de mensen die op het feest waren, in Singapore waren geweest of nog gaan komen; een hele goede bindende factor! Na heel veel gepraat eindigde de avond als vanouds in een dansfeestje, supergezellig!

Na hele gezellige kerstdagen met de volledige families hadden we nog een heel mooi toetje van de vakantie: met onze ‘oude’ club skieën in Oostenrijk. We hadden bedacht dat we daarvoor het beste naar Műnchen konden vliegen, om vanaf daar met een huurauto in 2 ½ uur naar Bad Hofgastein te rijden. Helaas hadden meer mensen vakantie gepland in Oostenrijk, zodat we uiteindelijk in 5 uur via bijzondere toeristische routes onze bestemming bereikten. Voor de families Borren en Kuipers was de reis echter nog veel omslachtiger: zij hebben er uiteindelijk 12 uur over gedaan om vanuit Nederland naar Oostenrijk te komen....

Het verblijf in Oostenrijk maakte echter alles goed; de appartementen waren prima (ondanks de wat typische ontvangst van ‘de heks’) en het weer uitstekend. Na een dag sneeuw op zondag (wat eigenlijk ook erg hard nodig was), alleen maar droog weer met behoorlijk wat zon. Oud en nieuw was helemaal wat het hoorde te zijn: met zijn zeventienen eten en daarna vuurwerk afsteken en Thaise wenslampions oplaten.  Ardy had vuurwek in Oostenrijk aangeschaft en Jenny en Jan Willem in Nederland, zodat we een wedstrijdje Nederland-Oostenrijk konden houden. Nederland had uiteindelijk overtuigend gewonnen!

De op 1 na laatste dag wilden 5 van de 7 kinderen graag een keer snowboarden. De les was op een baby-helling naast de skilift en ze vonden het allemaal erg leuk, ondanks dat ze meer op hun billen zaten dan op het snowboard stonden. Jasper had echter ongelofelijke pech: na een (niet eens opvallende) valpartij bleef hij ineens stil en wit op de grond liggen en bleek maar liefst zijn beide onderarmen te hebben gebroken.. Het laatste dagje skieën werd voor Jasper dus een dagje films kijken op de bank.

Na de laatste ziekenhuisbezoeken (Daan was eerder naar het ziekenhuis geweest om een abces open te laten snijden en bleek een lastige bacterie bij zich te dragen) begonnen we weer vrolijk de terugreis van 5 uur file naar Műnchen en 12 uur file naar Nederland. We waren niet eens heel veel later in Singapore, dan de Kuipers en Borren in Nederland...