Waterpret en een knallend begin van het nieuwe jaar

Het laatste deel van onze reis zaten we in een superdeluxe resort met (water)pretpark op een klein eilandje voor het plaatsje Nha Trang. Vanaf Ho Chi Minh City gingen we hier met de nachttrein naar toe, wat op zich al een belevenis is! We hadden met z’n vieren een slaapcoupe, met daarin twee stapelbedden. We hadden de luxe bedden met een ‘ soft ‘ bench (dus met een matrasje op de plank), hoewel we daar na een paar uur niet veel van merkten, het leek toch meer op een plank dan op een bed. De jongens hadden echter heerlijk geslapen en wij konden daarna nog prima bijslapen in het (gelukkig wel zachte) bed in het hotel.

Gezellig slapen in de trein

Het hotel werd voornamelijk bevolkt door Russen, die i.t.t. eerdere ervaringen in Egypte, prima te hebben waren. Het waren vooral gezinnen met kinderen, waarvan de mannen bijna zonder uitzondering ruim 130+ kilo wogen en hun vrouwen minder dan de helft... Samen aten ze dus ongeveer wat een ‘ normaal’ stel ook at; hij dan alleen 1 ½ tot 2 porties en zij een kleine ½ portie. Het weer was niet supermooi (erg bewolkt), maar wel droog en met 25 graden een heerlijke temperatuur. Het waaide ook wat meer, waardoor er wel fantastiche golven waren. Het was dus nog moeilijk kiezen wat te doen: spelen in de golven of toch maar in het waterpretpark met alle glijbanen, meestal deden we het allebei.

Glijbaan .... of .....

spelen in de golven....of...

toch maar glijbaan ... of ....

...toch maar zee

Op oudjaarsavond was er een show met uitgebreid dinerbuffet rond het zwembad. Er zou alleen geen vuurwerk zijn, dat deden ze alleen met Lunar New Year (het Chinese Nieuwjaar), drie weken later, jammer! Er bleek onbedoeld toch een vuurwerk-element in de show te zitten, waar wij wel heel erg met onze neus bovenop zaten. Naast onze tafel waren enorme trossen ballonnen aan de rand van het zwembad vastgevonden, gevuld met gas zodat ze in de lucht bleven hangen. Op de grond hadden ze in papieren zakken, die gevuld waren met zand grote kaarsen gezet, zodat het er allemaal feestelijk uitzag.

Proost!!!

Door de sterke wind had een papieren zak vlamgevat, waarna een tros balonnen erin waaide. Dit gaf een behoorlijke explosie, waarbij alle balonnen in 1 keer uit elkaar spatten en er ook een korte steekvlam ontstond. Omdat wij hier ongeveer een halve meter van af zaten, kregen we wat gesmolten ballonnen over ons heen met vervelende gevolgen. Pim liep wat vervelende brandwondjes op op zijn arm en in onze kleren zaten brandplekken en stukjes ballon. Het personeel van het hotel was gelukkig heel behulpzaam; Pim werd direct door een verpleegster verzorgd en onze kleren werden keurig vergoed. De schrik zat wel even flink in onze benen, dit had ook heel anders af kunnen lopen.... We hadden die avond niet alleen maar pech; bij het lootjestrekken hadden we ook prijs, zodat we uiteindelijk naar onze kamer teruggingen met een verbonden arm en een pakket met flessen wijn en chocolaatjes.

Ook met 1 arm in het verband kun je nog feestvieren

Restanten van de Vietnamoorlog en het Vietnamese platteland

Vanaf Hanoi vlogen we tweede kerstdag naar Ho Chi Minh-city (het vroegere Saigon, dat door de communisten hernoemd is nadat de Amerikanen het land verlieten).  Het was nog best een stuk vliegen (2 uur, net zolang als van Ho Chi Minh City naar Singapore) en het leek ook wel of we in een ander land waren, zo verschillend zijn de twee steden. Ho Chi Minh City is het snelst ontwikkeld nadat Vietnam voorzichtig de deuren open had gezet naar een vrijere markt (Ho Chi Minh city was veel korter communistisch en had dus meer mensen de de vrije handel nog kenden of in hun bloed hadden zitten). Al met al is Ho Chi Minh City een overwegend moderne stad (met ook nog leuke oude Franse wijken), met echte stoplichten en trottoirs waar je op kon lopen, zodat het wat relaxter was om rond te lopen dan in Hanoi. Openbaar vervoer was ook in Ho Chi Minh City nagenoeg afwezig, zodat ook hier een onafgebroken stroom van brommertjes de straten onveilig maakt.

Moderne stad met....brommertjes!!

De recente geschiedenis van Saigon is op zijn zachtst gezegd uiterst turbulent, waar de mensen die we spraken echter zonder veel wrok op terugkeken. Zelfs onze gids, waarvan zijn beide ouders voor de Vietcong gevochten hadden, leidde nu zonder problemen Amerikaanse toeristen rond; ze kijken vooral vooruit. Wat er echter nog te zien was van de oorlog maakte op ons allevier enorme indruk, wat kunnen mensen elkaar toch vreselijke dingen aandoen! De Amerikanen hebben natuurlijk vreselijk huisgehouden met bombardementen met Agent Orange (om de jungle te ontbladeren) en het afschuwelijke napalm. De guerilla-oorlog die de Vietcong voerde was net zo gruwelijk; via tunnels konden ze overal zomaar opduiken in de jungle en zo de Amerikaanse soldaten die daar rondiepen letterlijk gek maken. De Amerikanen waren hun leven ook niet veilig met elke stap die ze in de jungle zetten; overal waren valkuilen verborgen met de meest vreselijke vallen om degene die erin viel maximaal te verminken. Het bezoek aan de Cu Chi-tunnels was dus wel wat anders dan alleen maar leuk kruipen door smalle tunnels..

Daan bij een ouderwetse Amerikaanse helicopter

En deze tunnel is nog wel groter gemaakt voor westerse mensen...

Goed verborgen valkuil

Poppetje gezien...deksel dicht!

Op redelijke reisafstand van Ho Chi Minh City ligt de Mekong delta, waar het overgrote deel van de Vietnamese rijst, groenten en fruit wordt verbouwd. Het is een gebied dat het beste bereikbaar is over het water, zodat we vooral met een boot dorpjes, een drijvende markt en wat kleine fabriekjes hebben bezocht. Vooral die fabriekjes waren erg leuk, we kregen demonstraties in een snoepfabriek, waar ze van suiker, kokos en fruit allerlei heerlijke snoepjes maakten; Sjakie’s chocoladefabriek was er niks bij! Ze verkochten ook allerlei vreemde drankjes, met dode slangen en schorpioenen erin, zou geluk brengen.... We hebben van alles natuurlijk wel wat geprobeerd, maar hebben uiteindelijk de winkel verlaten met alleen een zak kokos-toffees.

alles te koop op boten en bootjes

Prachtige omgeving vanaf het water

vliesdunne rijstvellen, waar ze heerlijke koeken van bakten

In de restaurants waar we lunchten hadden we, op aanraden van onze gids, wat lokale specialiteiten geprobeerd. Het lekkerste vonden we de ‘Elephantear-fish’, die met slabladen en kruiden in een rijstvel als een soort wrap werd gerold en die je dan even moest dopen in de chilisaus: heerlijk! Als toetje mochten we daarna met het plaatstelijke huisdier op de foto: een python van een paar meter! Pim en ik moesten de foto’s maken, dus konden helaas niet, maar Ardy en Daan hebben zich even laten ‘omhelzen’.

lekker vissie

gelukkig had-ie net gegeten...

Daan en Pim wereldberoemd in Hanoi

sfeerplaatje van Hanoi

Vlakbij ons hotel in Hanoi lag het beroemdste meer van Hanoi: het Hoan Kiem Lake, ofwel het meer van het teruggegeven zwaard. Volgens de legende leefde er een goddelijke schildpad in het meer, die een magisch zwaard had uitgeleend aan een generaal, die daarmee in de 15^e eeuw de Chinezen wist te verslaan. In het meer leeft nog steeds een grote schildpad, die zich volgens de gids die ons de vorige dag naar de Parfumpagoda had begeleid, bijna nooit liet zien.

Tempel op een eiland in het Hoan Kiem Lake

Toen wij ’s ochtends langs het meer liepen, zagen we duidelijk een grote vreemdgevormde kop omhoog komen: de schildpad dus, die er volgens ons niet al te best uitzag. Hij kwam daarna nog een keer naar adem happend naar boven, zodat we op ons gemak wat foto’s konden nemen. We zeiden nog tegen elkaar dat die gids maar wat kletste; die schildpad was wel heel simpel te zien.....

echt gezond zag-ie er niet uit volgens ons...

Twee dagen later (na onze trip naar Halong Bay) kwamen we weer in ons hotel aan, waar Daan en Pim werden onthaald als echte beroemdheden. Een foto van Daan en Pim aan het meer met de schildpad had de krant gehaald. (http://www.xaluan.com/modules.php?name=News&file=article&sid=322743). Ook Ardy’s buik met fototoestel waren duidelijk zichtbaar; vooral het fototoestel met de grote lens zou de schildpad gelokt hebben, volgens de krant....  Omdat Daan en Pim zo beroemd waren, kregen ze de VIP-kamer in het hotel (bovenste verdieping met computer), hartstikke leuk!

Krantenfoto's met Vietnamese onderschriften

Onze gids had dus toch gelijk; het zien van de schildpad was echt heel bijzonder! Toen we ’s avonds nog een rondje liepen bij het meer, zagen we toch ook wel dat het echt een heeel groot meer was... Of de beroemdheid van Daan en Pim echt verder was doorgedrongen was niet duidelijk, feit was wel dat zowat iedereen die daar rondliep (en dat waren er veel!) met ons op de foto wilde. Blonde, lange mensen zijn daar duidelijk een bezienswaardigheid.

Vietnam: verkeer als topattractie

Vanuit Singapore ben je binnen een paar uur op de meest fantastische vakantiebestemmingen, waar we dus volop gebruik van maken. Deze kerstvakantie stond Vietnam op het programma, waar we in het noorden begonnen, in de hoofdstad Hanoi.

straathandel

smalle straatjes met brommers

Vietnam is echt Azie, met mensen met rijsthoeden op hun hoofd en enorme rijstvelden. Het is ook een land dat zich in twintig jaar tijd stormachtig heeft ontwikkeld en met een hele jonge bevolking die hard werkt en bijzonder ondernemend is. Doordat ontwikkelingen zo snel zijn gegaan, lopen ze in een aantal dingen hopeloos achter, waarvan het verkeer wel het opvallendst is. Hanoi is een grote stad, met 10 miljoen mensen, die bijna allemaal in laagbouw wonen, vaak niet veel meer dan een veredeld hutje met golfplaten dak. Openbaar vervoer is er nauwelijks en veel straten zijn erg smal, zodat iedere Vietnamees brommer of scooter rijdt (dus miljoenen brommers in 1 stad).

heeeel veel brommers

Verkeersregels zijn er blijkbaar wel, maar worden niet actief toegepast. Het voornaamste middel om vooruit te komen in de chaos is de toeter, die constant wordt gebruikt. In de straten zijn wel stoepen, maar die staan helemaal vol met geparkeerde brommers, zodat je overal op straat moet lopen, met luid toeterende brommers om je heen. Het oversteken van de weg is een heel bijzondere ervaring; omdat het verkeer nooit ophoudt, moet je gewoon gaan lopen, waarna iedereen (uiteraard vaak luid toeterend) om je heen rijdt. Pim vergeleek het met snorkelen in een school met vissen: ze zijn overal om je heen, maar raken je nooit aan!

Perfume Pagoda

tempel in de druipsteengrot

prachtige tempels



Als je eenmaal van de eerste schrik bent bekomen is het echt wel een leuke stad, met ontzettend vriendelijke mensen, die wel alles aan je willen verkopen... Vanuit Hanoi hebben we nog een paar mooie excursie gemaakt, naar de Parfumpagoda (in een prachtige druipsteengrot) en naar Halong Bay, waar we op een superdeluxe Jonk twee dagen en een nacht hebben rondgevaren tussen de mooiste bizar gevormde eilandjes. Helaas was het een beetje mistig en erg bewolkt, waardoor het zicht niet optimaal was, maar het was zo al fantastisch!

sprookjesachtig mooi

heerlijk gegeten, maar vraag niet wat voor beest...

Plaatje, toch?!

Kerstgevoel

Omdat het hier onverminderd warm is raak je het gevoel voor seizoenen hier helemaal kwijt, ondanks dat ze hier hun uiterste best doen om je wel het gevoel te geven dat het winter en bijna kerst is. De winkels hangen vol met winterkleren, compleet met dikke winterjassen, handschoenen en sjaals (wanneer ze die dragen, geen idee....). De straten en dan vooral Orchard Road zijn als een soort Disneyland versierd met duizenden lichtjes, metershoge kerstbomen en levensgrote achtergronden voor kerstkaarten.

heeeel veel lichtjes

Is het geen engeltje?

Maar toch, het blijft vreemd met temperaturen van 30 graden... Op school werd er, gewoon net als in Nederland, heel gezellig met alle kinderen in de klas gegeten en werd er opgetreden, compleet met kerstmutsen.

prachtig optreden van de klas van Pim

Ook in Vietnam, waar we met de kerst waren, stonden overal wel kerstbomen, maar was het met ruim 20 graden, toch nog steeds te warm voor ons kerstgevoel. Die kerstbomen werden soms wel heel origineel vervoerd....

compleet met ballen en slingers

Ons hotel in Hanoi was een echt familiehotel met maar een stuk of 10 kamers, waar alle mensen die er werkten ons meteen kenden. Op kerstavond hadden ze een borrel georganiseerd in de kamer met een grote tafel waar we elke morgen aan ontbeten. Daar zaten we dus uiteindelijk met wel 8 verschillende nationaliteiten om de tafel kerst te vieren; een beter kerstgevoel konden we ons niet wensen!

vooral Pim was favoriet bij receptioniste Cook