Heel veel laatste keren...

Tja, aan alles komt een eind, dus ook aan ons verblijf in Singapore....  De laatste weken stonden dus helemaal in het teken van laatste keren: laatste schooldagen van Daan en Pim (bij Pim met geweldige eindmusical groep 8), laatste zomibo of eigenlijk zamibo (zaterdagmiddagborrel), laatste keer eten bij een foodcourt, laatste keer wandelen met  wandelclub, laatste werkdag van Ardy, laatste Engelse lessen en zo kan ik nog wel even doorgaan...

Daar kwamen ook nog heel veel afscheidsfeestjes bij en bijbehorend afscheid van veel lieve vrienden die we in Singapore hebben leren kennen. Vooral het afscheid nemen van iedereen is het zwaarste en geeft een dubbel gevoel: natuurlijk is het heerlijk om straks weer dichtbij vrienden en familie in Nederland te wonen, maar we gaan onze nieuwe vrienden ook enorm missen. We hebben echt het maximale uit ons Singapore-avontuur gehaald; gereisd alsof we volgende week zouden vertrekken en er geleefd alsof we er nog jaren zouden wonen..

Sweet memories bij ons afscheidsfeestje

Vlak voordat de verhuizers kwamen, kregen we nog bezoek uit Nederland, waar we nog een paar heerlijke dagen mee door Singapore hebben gesjouwd. Daarna hadden we nog een allerlaatste vakantie in een fantastische villa die we gehuurd hadden aan de oosstkust van Bali. Was een topweek met kookles en wandelen aan de voet van Mount Agung (de beroemde vulkaan van Bali), twee (proef)duiken voor de mannen en kids en heerlijk bijkletsen aan het zwembad.

Jonge rijst; Ardy's favoriete kleur groen

Traditonele Balinese kookles van chef Penny Williams

Wandelen op Mt Agung

Duiken met de familie Kuipers

Toen we weer terugwaren in Singapore begon de echte verhuizing; heel veel weggooien en uitsorteren, waarna het verhuisbedrijf in anderhalve dag ons hele huisraad in dozen in de container kreeg. Edna, onze hulp, maakte voor de laatste keer alles weer blinkend schoon en verhuisde naar het nieuwe huis waar ze gaat wonen, ook bij een Nederlands gezin.Haar zullen we ook ontzettend gaan missen!

Gezellig.....

Om geheel in stijl af te sluiten sliepen we nog twee nachten in Marina Bay Sands, zodat we nu ook een keer het uitzicht vanaf het zwembad overdag konden zien. De allerlaatste dag was het National Day in Singapore, zodat de prijzen  van de kamers van Marina Bay Sands de lucht in schoten en niet meer beschikbaar waren. We sliepen daarom bij onze vrienden Robert en Annette, gewoon weer gezellig op Binjai Crest, waar we nog van onze andere condo-vrienden afscheid konden nemen.

Singapore zei ons nog gedag door met helicopters met de Singaporese vlag een rondje boven de stad te vliegen (of was dit toch voor National Day?!) en toen was het echt tijd om voor de laatste keer naar Changi Airport te gaan. Daar aangekomen bleken we zijn ge-upgrade naar business class, zodat we heerlijk languit slapend naar Nederland terug konden vliegen.

Op Schiphol werden we opgewacht met bloemen en ballonnen door oma, opa, zus Ingrid en Jan; superontvangst! Ons huis in Wageningen was prachtig met vlaggetjes versierd en in de keuken stond ons een geweldig welkomstpakket te wachten met bloemen, taart, bier, kaas en bubbles in de koelkast. Met zo’n welkom-thuis moet het hier in Wageningen ook weer gaan lukken, hoewel we Singapore natuurlijk ook echt zullen gaan missen... 

Malediven – een stukje paradijs op aarde

Het einde van ons verblijf in Singapore naderde met rasse schreden en we hadden veel zin in een relaxte vakantie. Tel daarbij op dat je grote kans hebt om manta’s en whalesharks te spotten tijdens het duiken én dat de Malediven een land zijn waar Ardy nog niet was geweest (land nr. 57) en we hadden een perfecte vakantielocatie te pakken. De Malediven bestaan uit honderden piepkleine eilandjes, vaak niet meer dan een zandbank, maar liggen wel behoorlijk verspreid door de Indische Oceaan. Als je het landoppervlakte bij elkaar optelt zijn de Malediven dus het kleinste land van Azië, maar wij moesten toch nog ruim een half uur reizen per watervliegtuig vanaf Malé (hoofdstad) voordat we op onze bestemming aankwamen.

Van Male naar ons eilandje met piloten op blote voeten

Nu was dat reizen per watervliegtuig zeker geen straf; doordat je laag vliegt heb je een prachtig uitzicht op de eilanden en de zee in alle tinten blauw; van licht-turkoise tot donkerblauw op de diepe gedeeltes. Ons resort lag ook op een piepklein eilandje, waar je, als je heel langzaam liep, in een kwartier omheen kon lopen. Het restaurant was boven het water gebouwd, zodat je vanaf je tafeltje de haaien langs zag zwemmen; supergaaf!

Er zat ook een duikschool, zodat Daan, Pim en Ardy hun hart konden ophalen met vijf duiken. Helaas geen whalesharks te bekennen, maar wel gezwommen met prachtige manta’s (http://youtu.be/PCtCwLOQff0) en ontelbare andere vissen. 

Verder was er natuurlijk niet veel te doen dan genieten van zon, zee, strand, en surfen, wat we dus ook volop gedaan hebben een week lang. Een prachtig toetje van ons Singapore-avontuur!

Wij houden van Oranje

Wonen in het buitenland betekent niet dat er met minder enthousiasme naar het Nederlndse elftal wordt gekeken; integendeel! Ondanks de zeer beroerde tijdstippen van uitzending (variërend van 12 tot 4 uur ’s nachts) én het feit dat de wedstrijden niet ‘gewoon’ op de Singaporese tv werden uitgezonden hebben we geen wedstrijd van het Nederlands elftal tijdens de WK in Brazilië gemist.



Het was elke keer weer erg gezellig tijdens de wedstrijden bij de Hollandse Club

Alle wedstrijden werden op een groot scherm op de Hollandse Club vertoond. Tijdens de eerste wedstrijd tegen Spanje hing het zowat met de benen buiten, er hadden zich ruim 500 Oranje-fans verzameld in een zee van oranje kleren en hoofddeksels.Het was natuurlijk groot feest toen het 5-1 werd, ondanks dat de bar die dag duidelijk niet berekend was op de enorme toeloop van mensen en we maar 1 biertje wisten te bemachtigen..

Gelukkig konden we onze dorst lessen met een onbijtje na de wedstrijd met
"onze octo" en zijn familie

De volgende wedstrijden waren beter gefaciliteerd en het werd ook steeds minder druk, naar mate het toernooi verliep. Dit kwam uiteraard niet doordat Nederland niet succesvol was, maar vooral omdat de schoolvakanties begonnen waren die veel expats wekenlang in Nederland doorbrengen.  Wij waren ook 1 wedstrijd (tegen Costa Rica) met vakantie op de Malediven, waar het geukkig ook op een televisie werd uitgezonden. Ondanks dat wij de enige Nederlanders waren, was iedereen voor Oranje (er was vooral personeel aanwezig dat natuurlijk voor de klanten koos...).

Kijken naar de WK via buitenlandse zenders is verder ook wel  echt anders dan kijken via een Nederlandse zender. En dan hebben we het niet alleen over het commentaar van Jack van Gelder, dat we node gemist hebben. Ook de reclameblokken zijn duidelijk anders; in  Nederland gaan die meestal over bier, chips en nieuw aan te schaffen TVs  terwijl hier de infoblokken in de pauze en rondom de wedstrijd er voornamelijk op gericht zijn het illegaal gokken op de wedstrijden uit te bannen. Dit gebeurt met droevige voorbeelden van vaders die al het spaargeld van hun kinderen verbrassen. We hebben zelf tijdens de wedstrijden ook wel eens een verdachte bel-Chinees gespot en er is geen taxichauffeur in Singapore te vinden die er niet volledig van overtuigd is dat alle wedstrijden in het toernooi gefixed waren....  Alle goede bedoelingen van de overheid ten spijt is er toch weer het nodige gegokt en was er zelfs weer iemand die met de 7-1 van Duitsland tienduizenden dollers gewonnen heeft. Tja, daarmee werk je de goklust natuurlijk alleen maar in de hand..

In Singapore vonden de Singaporese media het Oranje-legioen ook wel interessant en waren verschillende wedstrijden aanwezig met cameraploeg of fotograaf. Tijdens de wedstrijd tegen Mexico zaten de jongens en ik op hele mooie plaatsen vooraan en kwamen we met foto (wel heel goed kijken!) in de krant. Ardy en vriend Robert beleefden echter hun finest hour in een semi-live interview op de Singaporese tv met de zeer aantrekkelijke presentratice Tabitha Nauser. Enigszins afgeleid door deze dame viel het niet mee om een samenhangend antwoord op de vraag die ze stelde te geven, maar dat mocht de pret niet drukken. Natuurlijk was het heel jammer dat het weer nét niet gelukt is om wereldkampioen te worden, maar we hebben ons uitstekend vermaakt dit toernooi.

En nu ook bekend van nationale Singaporese krant en TV!

 

In Singapore is elke dag code rood

Ook al zijn we nu al 3 jaar weg uit Nederland, elke morgen bekijken we nog trouw Nu.nl. De laatste dagen zit ik met stijgende verbazing de berichten te lezen over de hitte in Nederland en de weeralarmen die aan de lopende band worden afgegeven voor de onweersbuien die over Nederland trekken. Apen in dierentuinen krijgen waterijsjes om af te koelen (terwijl het toch echt tropische dieren zijn..) en het hele treinverkeer is ontwricht na een blikseminslag.

Nou, als je in paniek raakt van een stevige onweersbui, moet je vooral niet hier komen wonen. Na een plek in de bergen in Congo, komen in Singapore de meeste onweersbuien ter wereld voor; het onweert hier gemiddeld 171 dagen per jaar. Overdag is het hier meestal 30+ graden en ’s nachts wordt het nooit koeler dan 25 graden. Iedereen in Nederland herkent wel dat plakkerige weer, dat je af en toe in de zomer hebt, waarna het meestal ook onweert. Nou dat weer (en meestal iets warmer) is het hier dus altijd...

Niemand wordt hier dan ook warm of koud van een onweersbui; het is zo normaal dat je er ’s nachts ook gewoon doorheen slaapt. Wel kan het behoorlijk link zijn; onweer komt ook niet, zoals meestal in Nederland, geleidelijk aanzetten, maar kan er ineens zijn. Ook kan het onweer weg lijken te trekken om dan ineens een paar meter verderop in te slaan. Als er onweer aan komt en je zit in het zwembad is het dus zaak om er snel uit te komen... We hebben hier ook al verschillende blikseminslagen van heel dichtbij mogen meemaken; zo sloeg een keer de bliksem in op (gelukkig een bliksemafleider op de) BBQ-pit 5 meter van ons huis; we konden de hitte gewoon voelen achter het glas... Ook fietste Daan een keer naar huis vanaf school toen de bliksem insloeg op een lantaarnpaal, een paar meter bij hem vandaan. Van schrik was hij van zijn fiets gevallen, maar had gelukkig verder niets.

The usual weather outlook in Singapore, and so it is today.....

Een ander bekend fenomeen zijn de stortbuien, waarmee de meeste onweersbuien gepaard gaan. In een korte tijd vallen er dan centimeters regen.Ondanks alle afwatering die overal is aangelegd, kan het dan toch weleens voorkomen dat straten blank komen te staan.De beste remedie is gewoon zo’n bui afwachten of accepteren dat je natter wordt dan onder de douche en (bij voorkeur met plastic slippertjes) gaat voor ‘singing in the rain’. Het wordt immers nooit koud, ook niet tijdens of na een regenbui...

Myanmar: dorpen waar de tijd heeft stilgestaan (2 of 2)

Na een binnenlandse vlucht naar Heho werden we met een busje naar Kalaw gebracht, een dorpje in de heuvels, waar de temperatuur 25+ en dus heerlijk was. De Engelsen gebruikten dit dorp in de koloniale tijd al om de hitte in Yangon te ontvluchten en hadden er nog prachtige gebouwen achtergelaten. In 1 zo’n oud koloniaal pand was ons hotel, helemaal leuk natuurlijk. Na een relaxed dagje bij het hotel werden we de volgende dag vroeg opgehaald door onze gids voor een trekking door het bos naar een dorpje in de heuvels. Het was een flinke tippel (6 uur lopen in totaal), waarbij Pim erg blij was dat de heenweg door het bos iets meer klimmen en klauteren was. Het bos waar we doorheen liepen was prachtig, vol oude teakbomen. De gids vertelde ons dat tot in 1992 Myanmar nog voor 84% bedekt was met teakbossen. Na de handelsboycot wilde alleen China nog handelen met Myanmar, wat ertoe geleid heeft dat bijna alle teak door de Chinezen is opgekocht en helaas niet terugggeplant. Nu is nog maar 24% van de originele teakbossen over, eeuwig zonde! De handelsboycot lijkt dus vooral een averechts effect te hebben gehad op Myanmar; een paar mensen zijn vreselijk rijk geworden van de verkoop van van alles en nog wat aan de Chinezen en de arme bevolking is straatarm gebleven...

 

 

De mensen uit de dorpjes leefden van de tuinbouw; elke helling was daarom beplant met theestruiken, sinasappelboompjes of andere groenten. Eenmaal aangekomen in het dorpje moesten we even thee drinken bij de dorpsbewoners. Ze leven hier nog helemaal zelfvoorzienend, zonder electriciteit of stromend water, een enorm verschil met ons rijke leventje. De mensen waren wel ontzettend aardig en de kinderen helemaal blij met de balonnen die we hadden meegenomen. De terugweg was over een zandpad, wat deels verhard was en waarover ook vooral brommertjes en Chinese bulls (lawaaierige vrachtwagentjes) reden om de dorpjes te bevoorraden.

Na Kalaw stond het Inle meer op het programma. Dit meer is 1 van de grootste meren van Myanmar en beroemd om de tuinen die op het water zijn gebouwd en de 1-been-roeiers. Hier hebben we twee hele interessante dagen op het meer doorgebrachtom zo het leven van de dorpsbewoners op en aan het meer van dichtbij te zien. De verschillende dorpen op het meer hadden allemaal hun eigen specialiteit, een beetje zoals de gildes in de middeleeuwen. Zo was het ene dorp gespecialiseerd in weven (waaronder ook stofen van lotus-stengels, heel bijzonder) en een ander dorp in smeden. 

Alles speelde zich af op het water; als mensen gingen trouwen kregen ze van de ouders als cadeau een boot, waarmee je dan de kost kon verdienen. Je kon de boot namelijk gebruiken om mee te gaan vissen of om vanaf je bootje de drijvende tuinen te bewerken, waarop ze allerlei groenten verbouwden. De drijvende tuinen bestonden uit een laag van wel een meter dik aan waterhyacinten, waar op grond uit het meer groenten groeiden. Vanuit de bootjes bewerkten de mensen de tuinen en oogsten de groenten. En dat werkte erg goed: bijna alle tomaten die gegeten werden in Myanmar kwamen van het Inle meer.

Balanceren op de drijvende planten

Alles en iedereen met de boot naar de markt

Maar niet alleen de drijvende tuinen waren erg bijzonder; de vissers op het Inle meer hebben ook een eigen techniek ontwikkeld van roeien, die nergens anders ter wereld wordt toegepast. De vissers gingen helemaal achterop hun bootje staan en sloegen hun been om de roeispaan, waarmee ze konden roeien of de vissen opjagen. Op deze manier hadden ze twee handen vrij om de korven in het water te laten, waarmee ze de vissen vingen.

Na het Inle-meer vlogen we alweer terug naar Yangon, waar we nog even de laatste souveniers konden scoren en waar we ons op haddden gegeven voor vrijwilligerswerk in een weeshuis. Het was de bedoeling dat we een lunch zouden maken voor weeskinderen, die bij een klooster woonden. Daar aangekomen bleek er echter een bruiloft in het klooster bezig te zijn, waardoor de weeskinderen al van het bruiloftsmaal hadden kunnen eten.We konden nog wel even helpen met het uitdelen van het eten en waren van harte welkom bij de bruiloft, waar we nog even met het bruidspaar op de foto konden.

Het boedhisme speelt nog een enorme rol in het dagelijkse leven in Myanmar; veel onderwijs en opvang van weeskinderen gebeurt door de monniken in kloosters. Ook gaat nog steeds elke Birmese jongen in zijn leven minimaal 3 keer in het klooster om dienstbaarheid te leren. Het is vooral een groot feest als de jonge(tjes) voor de eerst keer in het klooster gaan. Helemaal opgedofd als kleine prinsjes op paarden hebben we ze in veel dorpen langs zien komen.

Heel bijzonder om dit allemaal te zien; een manier van leven die eeuwenlang nauwelijks veranderd was. De laatste paar jaren (sinds de handelsboycot is opgeheven) gaan de ontwikkelingen echter razendsnel; veel hutten op het water werden aangesloten op electriciteit en sommigen hadden ook al internet. Ook in de dorpen naast het Inle meer werd overal volop gebouwd en verrezen de eerste hoge gebouwen voor hotels. We waren dus heel blij dat we nog een glimp van het ‘oude’ Myanmar hebben kunnen zien.